السلام علیک یا علی ابن موسی الرضا
امام پدر مهربان است
از پدر هرچه بخواهی در توانش باشد دریغ نمی کند
امام باب عنایت خدا و منبع فیض الهیست
پس هرچه می خواهی طلب نما دریغ نمی کند.
سلام ای فاطمه ثانی و ای دختر موسی لطفا مصرع دوم را شما بنویسید.
((مُحَمَّدُ بْنُ يَحْيَى عَنْ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ عِيسَى عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ سِنَانٍ عَنْ إِسْحَاقَ بْنِ عَمَّارٍ قَالَ حَدَّثَنِي رَجُلٌ مِنْ أَصْحَابِنَا عَنِ الْحَكَمِ بْنِ عُتَيْبَةَ قَالَ: بَيْنَا أَنَا مَعَ أَبِي جَعْفَرٍ ع وَ الْبَيْتُ غَاصٌّ بِأَهْلِهِ إِذْ أَقْبَلَ شَيْخٌ يَتَوَكَّأُ عَلَى عَنَزَةٍ لَهُ حَتَّى وَقَفَ عَلَى بَابِ الْبَيْتِ فَقَالَ السَّلَامُ عَلَيْكَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ ثُمَّ سَكَتَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع وَ عَلَيْكَ السَّلَامُ وَ رَحْمَةُ اللَّهِ وَ بَرَكَاتُهُ ثُمَّ أَقْبَلَ الشَّيْخُ بِوَجْهِهِ عَلَى أَهْلِ الْبَيْتِ وَ قَالَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ ثُمَّ سَكَتَ حَتَّى أَجَابَهُ الْقَوْمُ جَمِيعاً وَ رَدُّوا عَلَيْهِ السَّلَامَ ثُمَّ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ عَلَى أَبِي جَعْفَرٍ ع ثُمَّ قَالَ يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ أَدْنِنِي مِنْكَ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ فَوَ اللَّهِ إِنِّي لَأُحِبُّكُمْ وَ أُحِبُّ مَنْ يُحِبُّكُمْ وَ وَ اللَّهِ مَا أُحِبُّكُمْ وَ أُحِبُّ مَنْ يُحِبُّكُمْ لِطَمَعٍ فِي دُنْيَا وَ [اللَّهِ] إِنِّي لَأُبْغِضُ عَدُوَّكُمْ وَ أَبْرَأُ مِنْهُ وَ وَ اللَّهِ مَا أُبْغِضُهُ وَ أَبْرَأُ مِنْهُ لِوَتْرٍ كَانَ بَيْنِي وَ بَيْنَهُ وَ اللَّهِ إِنِّي لَأُحِلُّ حَلَالَكُمْ وَ أُحَرِّمُ حَرَامَكُمْ وَ أَنْتَظِرُ أَمْرَكُمْ فَهَلْ تَرْجُو لِي جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ فَقَالَ أَبُو جَعْفَرٍ ع إِلَيَّ إِلَيَ حَتَّى أَقْعَدَهُ إِلَى جَنْبِهِ ثُمَّ قَالَ أَيُّهَا الشَّيْخُ إِنَّ أَبِي عَلِيَّ بْنَ الْحُسَيْنِ ع أَتَاهُ رَجُلٌ فَسَأَلَهُ عَنْ مِثْلِ الَّذِي سَأَلْتَنِي عَنْهُ فَقَالَ لَهُ أَبِي ع إِنْ تَمُتْ تَرِدُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَلَى عَلِيٍّ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ وَ يَثْلَجُ قَلْبُكَ وَ يَبْرُدُ فُؤَادُكَ وَ تَقَرُّ عَيْنُكَ وَ تُسْتَقْبَلُ بِالرَّوْحِ وَ الرَّيْحَانِ مَعَ الْكِرَامِ الْكَاتِبِينَ لَوْ قَدْ بَلَغَتْ نَفْسُكَ هَاهُنَا وَ أَهْوَى بِيَدِهِ إِلَى حَلْقِهِ وَ إِنْ تَعِشْ تَرَى مَا يُقِرُّ اللَّهُ بِهِ عَيْنَكَ وَ تَكُونُ مَعَنَا فِي السَّنَامِ الْأَعْلَى فَقَالَ الشَّيْخُ كَيْفَ قُلْتَ يَاأَبَا جَعْفَرٍ فَأَعَادَ عَلَيْهِ الْكَلَامَ فَقَالَ الشَّيْخُ اللَّهُ أَكْبَرُ يَا أَبَا جَعْفَرٍ إِنْ أَنَا مِتُّ أَرِدُ عَلَى رَسُولِ اللَّهِ ص وَ عَلَى عَلِيٍّ وَ الْحَسَنِ وَ الْحُسَيْنِ وَ عَلِيِّ بْنِ الْحُسَيْنِ ع وَ تَقَرُّ عَيْنِي وَ يَثْلَجُ قَلْبِي وَ يَبْرُدُ فُؤَادِي وَ أُسْتَقْبَلُ بِالرَّوْحِ وَ الرَّيْحَانِ مَعَ الْكِرَامِ الْكَاتِبِينَ لَوْ قَدْ بَلَغَتْ نَفْسِي إِلَى هَاهُنَا وَ إِنْ أَعِشْ أَرَى مَا يُقِرُّ اللَّهُ بِهِ عَيْنِي فَأَكُونُ مَعَكُمْ فِي السَّنَامِ الْأَعْلَى ثُمَّ أَقْبَلَ الشَّيْخُ يَنْتَحِبُ يَنْشِجُ هَا هَا هَا حَتَّى لَصِقَ بِالْأَرْضِ وَ أَقْبَلَ أَهْلُ الْبَيْتِ يَنْتَحِبُونَ وَ يَنْشِجُونَ لِمَا يَرَوْنَ مِنْ حَالِ الشَّيْخِ وَ أَقْبَلَ أَبُو جَعْفَرٍ ع يَمْسَحُ بِإِصْبَعِهِ الدُّمُوعَ مِنْ حَمَالِيقِ عَيْنَيْهِ وَ يَنْفُضُهَا ثُمَّ رَفَعَ الشَّيْخُ رَأْسَهُ فَقَالَ لِأَبِي جَعْفَرٍ ع يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ نَاوِلْنِي يَدَكَ جَعَلَنِيَ اللَّهُ فِدَاكَ فَنَاوَلَهُ يَدَهُ فَقَبَّلَهَا وَ وَضَعَهَا عَلَى عَيْنَيْهِ وَ خَدِّهِ ثُمَّ حَسَرَ عَنْ بَطْنِهِ وَ صَدْرِهِ ثُمَّ قَامَ فَقَالَ السَّلَامُ عَلَيْكُمْ- وَ أَقْبَلَ أَبُو جَعْفَرٍ ع يَنْظُرُ فِي قَفَاهُ وَ هُوَ مُدْبِرٌ ثُمَّ أَقْبَلَ بِوَجْهِهِ عَلَى الْقَوْمِ فَقَالَ مَنْ أَحَبَّ أَنْ يَنْظُرَ إِلَى رَجُلٍ مِنْ أَهْلِ الْجَنَّةِ فَلْيَنْظُرْ إِلَى هَذَا فَقَالَ الْحَكَمُ بْنُ عُتَيْبَةَ لَمْ أَرَ مَأْتَماً قَطُّ يُشْبِهُ ذَلِكَ الْمَجْلِسَ.))[2]
از حكم بن عُيَينَه روايت شده كه روزى در مجلس حضرت امام محمّد باقر عليه السلام بودم و خانه از مردم، پُر بود. ناگاه، پيرى پيدا شد كه مىآمد و بر عصاى خود، تكيه مىكرد تا بر در ايستاد و گفت: السّلام عليك يابن رسول اللَّه و رحمة اللَّه و بركاته! بعد از آن، ساكت شد. حضرت فرمود: و عليك السّلام و رحمة اللَّه و بركاته! بعد از آن، رو به اهل مجلس كرد و گفت: السّلام عليكم! و ساكت شد تا همه، او را جواب گفتند. بعد از آن، رو به حضرت كرد و گفت: اى فرزند رسول خدا! مرا نزديك خود جاى ده كه خداى تعالى، مرا فداى تو گرداند! واللَّه كه من، شما را دوست مىدارم! و هركس كه شما را دوست دارد، دوست مىدارم، و واللَّه كه محبّت شما و دوستان شما، براى طمع دنيا نيست! دشمنِ شما را دشمن مىدارم و از او بيزارم، و واللَّه كه عداوت و بيزارى من از دشمن شما، براى جنايت يا خونى نيست كه ميانه من و او واقع شده باشد! و واللَّه كه حلال شما را حلال مىدانم و حرام شما را حرام مىدانم و منتظر امر شمايم! پس آيا اميدى براى من دارى كه خداى تعالى، مرا فداى تو گرداند؟
حضرت فرمود: «نزديك من بيا، نزديك من بيا!»، تا آن كه او را در پهلوى خود نشانيد. بعد از آن فرمود: اى شيخ! به درستى كه مردى نزد پدرم على بن الحسين عليهما السلام آمد و از او مثل اين سؤال كه تو كردى، كرد. پدرم عليه السلام به او گفت: اگر بميرى، وارد خواهى شد بر حضرت پيغمبر صلى الله عليه و آله و بر على بن ابى طالب و حسنين و على بن الحسين عليهم السلام و دلت خوش خواهد شد و جگرت خُنَك و ديدهات گريه شادى خواهد كرد و كرام الكاتبين، با روح و ريحان، تو را استقبال خواهند كرد، اگرچه جانت به اين جا رسيده باشد (و اشاره به گلوى مبارك خود فرمود) و اگر زنده بمانى تا زمان قائم عليه السلام، خواهى ديد آن چيزى را كه موجب سُرور و شادى تو گردد و در مرتبه رفيع، با ما خواهى بود.
مرد پير گفت: چگونه فرمودى؟ حضرت، كلام خود را اعاده فرمود. مرد پير گفت: اللَّه اكبر! اگر بميرم، چنين، و اگر زنده بمانم، چنان خواهد بود. و مضمون كلام حضرت را اعاده كرده، به هاىهاى بگريست تا آن كه آن قدر منحنى شد كه بر زمين چسبيد و اهل مجلس، همگى به گريه افتادند از آنچه از حال او مشاهده نمودند. و حضرت، به دست مبارك، اشك از پلكهاى چشم او پاك مىكرد و مىافشاند.
بعد از آن، سر برداشت و گفت: اى فرزند رسول خدا! خداى تعالى، مرا فداى تو گردانَد! دست خود را به من ده. حضرت، دست مبارك خود به او داد. پس بوسيد و بر چشمها و روى خود ماليد. بعد از آن، سينه مبارك آن حضرت را گشوده، دست بر صدر و بطن مطهّر او ماليد. بعد از آن، برخاست و گفت: السلام عليكم! و چون به راه افتاد، آن حضرت عليه السلام از عقبِ او نگاه مىكرد و بعد از آن، متوجّه اهل مجلس شده، فرمود: كسى كه خواهد مردى از اهل بهشت را ببيند، نظر به اين مرد كند.[1]
[1] - الكافي كلينى، محمد بن يعقوب، تهران، دار الكتب الإسلامية، 1407 ق، ج8، صفحه 76، حدیث 30.
[2] -منهج اليقين( شرح نامه امام صادق عليه السلام به شيعيان)، گلستانه، سيد علاء الدين محمد، قم، دار الحديث، 1429 ق / 1387 ش، صفحه 425.